Nu (te)veel thuiszitten aan de orde van de dag lijkt te zijn, heb ik tijd te over om me weer eens diepgaand bezig te houden met een van mijn grote liefdes.
In dit geval dus muziek en met name mijn voorliefde voor de hardere muziekstijlen, waar ik sinds jaren erg graag naar mag luisteren. De komende tijd is het wellicht interessant om de nodige persoonlijke voorkeuren en genres uit te lichten.
Iets ouder geworden ondertussen, moet ik ook onderkennen niet meer uitsluitend naar “wasbordenmuziek” (althans volgens sommige familieleden) te luisteren. Echter degene die me dertig jaar geleden had voorspeld dat ik tegenwoordig een groot liefhebber zou zijn van Edith Piaff, of Jaques Brel (om maar te zwijgen over Cocorosie), zou ik op zijn minst voor niet compleet toerekeningsvatbaar hebben verklaard.
Ondertussen durf ik te stellen dat mijn muzieksmaak redelijk breed geworden is (met dien verstande dat mijn mening over bijvoorbeeld een Abba nog steeds hetzelfde is als veertig jaar geleden. Nog steeds ben ik niet zo van te blije muziek, maar dat was waarschijnlijk nog niet opgevallen.
Dit alles vermengd met veel Stones, Beatles, Kinks, Doors: het kan vervelender. Daarnaast hoorde en zag ik op een van de twee televisiekanalen (jawel twee, als het goed weer was had je er drie en met de nodige mazzel vier) wekelijks popmuziek voorbijkomen. Wat mij het meeste interesseerde waren dingen als Kate Bush, Kiss, Ian Dury en Blondie om er een paar te noemen.
Vraag mij niet waarom dit mij is bijgebleven ik kan wel garanderen dat het een vreemd mengsel werd waaruit ik een eigen muzieksmaak ontwikkelde. Eigenlijk begon het nog vrij standaard, toen ik genoeg centjes gespaard had om een platenspeler aan te schaffen was mijn eerste lp “Under a blood red sky” van U2 al spoedig gevolgd door bands als onder andere Simple Minds
the Cure en the Smiths. Overigens kan ik hier nog steeds prima naar luisteren. Vervolgens begon ik ook dankzij de collecties van ooms en tantes ook dingen te ontdekken als Black Sabbath. Uriah Heep en Led Zeppelin, wat slechts een aantal voorbeelden zijn. Mijn interesse voor “normale” popmuziek verdween echter geheel toen ik voor het eerst “Wasted years” van Iron Maiden hoorde.
Hierna ging het hard harder hardst, mijn eerst bezochte concert was Deep Purple, het daaropvolgende was Napalm Death:
Een groot gedeelte van de diversiteit binnen de hardrock en metal en de daarbinnen bestaande genres vormt het onderwerp van de blogs die gaan volgen, verwacht echter wel dat dit zeker zal gebeuren vanuit mijn optiek.
Menno beheert bij CAPSLOC de oefenruimtes en is als gastheer misschien stiekem wel het bekendste gezicht in het pand!
